Öyle uzak, o kadar yabancı...

Tuhaftır uzaklaşmak istedim yazmaktan da paylaşımlardan da ne bileyim daha çok hayatıma odaklanmak istedim daha fazla anı yaşayayım istedim...
Ama içimden hep yazdım yolda yürürken, yemek yaparken,kitap okurken,tv izlerken hep yazdım... Her konuda yazdığım karaladığım bir kaç satırım var hepsi aklımda,kalbimde...

Zaman öyle hızlı ki bazen başımı döndürüyor...
Dönüp bakıyorum İzmir'e yerleşeli 2 yıl olmuş :) Yaşım 35 olmuş :) Tam olarak İzmir Ben, Ben İzmir olmuşuz :) Biraz daha büyümüş yine önceki yıllarda yazdıklarımı beğenmiyor olmuşum :)
Hayatıma güzel güzel insanlar katmışım bazılarından uzaklaşmışım... Oğlum İzmir'e yerleşmiş okula başlamış ve çok mutlu :) Bir insan daha fazla ne ister ki :)

Dün akşam eşime 'çok tuhaf biliyor musun? sanki İzmir'de doğmuşum seni burada tanımışım ve burada var olmuşum gibi hissediyorum' dedim. O da 'Şehir değiştirdiğin için :) Ben de İzmir'e ilk geldiğimde çok özlerim, yalnızlık çekerim sanmıştım ama bir süre sonra burada doğmuşum gibi hissettim' dedi...Haklıydı :)

Evet İzmir'de 2 yılı devirdim...İstanbul'a dair büyük özlemlerim ve hasretlerim yok artık...
İstanbul deyince aklıma karmaşa,keşmekeş,sahip olduğun o koca şehirde mülteci gibi yaşamak geliyor... Oysa ne severdim güzel Boğaz köprüsünü, Çınaraltı kahvesini, İstiklal Caddesini, Kabataş'ı Beşiktaş'ı Eminönü karmaşasını,Mısır Çarşısında kahve kokusuna yürümeyi, Vapurda simitimi martıyla paylaşmayı,Sultanahmet'in huzurunu içime çekmeyi.... Öyle soğudum öyle uzaklaştım ki... Sanki o hayatı yüz yıllar önce yaşamış gibiyim... Sanki çok sürükleyici bir kitap okumuşum da anlattıklarım oradaki kızın hayatıymış gibi...Öyle uzak, o kadar yabancı...